Anne olmak...

Ben buyudum mu?yeterince okşandım,sevildim ,saygı duyuldum mu?Hangi şanslı kişiler saglıklı bir çocukluk geçirdi parmak kaldırsın?kimler neşeyle hatırlıyor çocuklugunu?çocuk olamadan ,nazlanamadan,buyuyuverdik mi?İçi çocuk dışı kadın olanlar kimler?katman katman biriken acıları ,beynimiz harika bir yontemle,hayatta kalabilmemiz adına ,sakladı bir yerlere.Şimdi hatırladıklarımız boluk porçuk.Kimi hatıranın kolu yok,kimi aglıyor,evin bahçesini hatırlıyoruz da ,babanın yuzu kalmamış aklımızda nedense.Hatırlamanın kime ne faydası var peki?unutmanın ,affederek unutabilmenin ise faydası buyuk....İçimiz iyileşmeden,anne oluverdik bir gun.......Kendi incinmişligimiz ne denli buyukse o denli incittik çocuklarımızı...bilmedigimiz ,hissetmedigimiz ,kor topal ucundan ogrendigimiz yarım yamalak bir sevgiyle buyutmeye çalıştık onları.Biz yorgunduk ,çocuklarımızı da yorduk....biz uzgunduk ,onları da uzduk....biz mutsuzduk onları da mutsuzlaştırdık...Biz onlara ana olacagımıza ,onlar bize ana olmak zorunda kaldılar ....çocuklarımızın o eşsiz sevgisiyle ısındı buz tutan kalplerimiz....Her kadından ricam şudur;çocuklarımızı kendimize benzetmeye çalışmayalım,onlara saygı duyalım,bogmadan sevelim,tatlı bir meltem gibi dolanalım hayatlarında....kararlarında onları uyaralım,ama ozgur bırakalım.....