Çocuklarımız biz anne babaların en degerli misafirleriymiş meger..ana okuluydu ,ilkokul,orta,lise derken bir bakıyorsun universite yılları gelivermiş ,bavullar toplanmış ve başka şehirlere uçuvermiş çocuklarımız..Psikoloji dunyası bu doneme BOŞ YUVA SENDROMU diyor.
Ozellikle biz turk kadınları evlatlarımızla olan ilişkilerimizde baglılıktan çok bagımlılık geliştirdigimiz için,bu sureci kaygılarla endişelerle geçiriyoruz.
Tabii ki gun gelince yavrular yuvadan uçup kendi kanatları ile uçmayı ogrenecekler,bu onların saglıklı gelişimleri için bir gereklilik.
Biz anne babalar ,bu sureçte farklı ilgi alanları geliştirmek zorundayız (uzmanların onerisi bu) ben kendi adıma bu surece alıştım ,kaç yıldır başka şehirde yaşıyoruz ,ne guzel çocugumuz başının çaresine bakmayı ogrendi derken.....birde bakıyorsun universite bitmiş ve bu kez yuksek lisans için yurdışı gundeme gelmiş..
Sanırım yurtiçinde olsun da başka şehirde olsun ,demeye benzemiyor bu iş ..
ha buradayken de sık sık goremiyorsun belki ama yaşadıgı şehri ,evi ,dostlarını ,semtini tanıyorsun ..Bu yuzden için daha rahat ve alışmış durumdasın artık.
Ama yurtdışı daha farklı ..daha uzak..daha bilinmez
sanki ozlemi bile daha agır..
Sanırım ben asıl boş yuva sendromunu şimdi yaşamaya başlıyorum...huzunluyum ,ve nasıl başa çıkacagımı çok iyi bilmiyorum.
el işleriyle ugraşmayı severken şimdi hiçbişey yapmak istemiyorum.
Boyle davranarak evladımı da uzmek istemiyorum .
Bu da bir sureç ve duygusal bakarsam uzulecegim ,o yuzden kendime guç ve teselli vermekle meşgulum şu gunlerde..
Bilinmezlerin kaygıları bunlar..ama geçecek ..evladım yeni ulkesine ,yeni evine ,sokaklarına ,işine gucune alışıp BENİ MERAK ETMEYİN!!!iyiyim alıştım demeye başlayınca ,yuregime su serpilecek..Boyleymiş hayat...boyleymiş anne olmak...hep ozlemek ,merak etmek,sesini duyunca sevinivermekmiş meger...
Oh be içimi doktum rahatladım azıcık!!!hadi anneler sizlerde dokun içinizi ,boyle zamanlar paylaşarak aşılıyor ancak..
