8 Ağustos 2014 Cuma

İhtiyarlık yaklaşırken...

Vicdanın hasır altı edildigi.....herkesin çok meşgul oldugu!!en buyuk kaygının ,gunluk trendlere uygun yaşayıp ,yaşamama !!oldugu.....buyuk şehirlerin ,bogucu trafik,gurultu,rekabet,koşuşturması içinde......insanlıgından ,koşar adım uzaklaşan ,bizlerin,gormezden gelmeye çalıştıgımız ......ama ,hepimizi bekleyen ,acılı ,sancılı  son donem.....son durak.....İHTİYARLIK ...gerçegi......Elden ayaktan duşmuş ve bizim bakımımıza muhtaç olan analar ,babalar.
Ustelik onların yaşlılıgı ,bizlerin ,en yorgun oldugumuz yıllara denk geliyor,tam rahat edecegiz,gezip tozacagız dedigimiz emeklilik gunlerimizde ,bir yaşlı bebege şefkat ,sabır  gostermek ,sanıldıgı kadar kolay olmuyor maalesef.
Zaten kuçuk olan evlerimizde ,ona uygun bir oda,ayarlamaya çalışıyoruz,ya da salonda bir çekyata yerleştiriyoruz anamızı.  Kolay degildir yaşlı ve yatalak bir hastaya bakmak.yıpranır insan ,psikolojisi alt ust olur ....ustelik maddi olarak da kulfetli bir bakım gerektirir....Omurler uzadı ,ilaçlar çogaldı ......uzun ve saglıklı yaşamak bir yere kadar bizim kontrolumuzde,YA GERİSİ? bu yuzden ,kendi adıma otenaziye destek veriyorum,eger aklım başımda ise ama acılar içinde bir yaşlı olmaktansa uyutulmayı tercih ederim.Bu benim kendi goruşum ,boşuna dememiş buyukler insan eti agırdır diye....Otenazi  bir yaşlıyı alıp çope atmak degil,insan onuruna yakışır biçimde uyutarak sonsuzluga ugurlamak olabilir mi acaba?