Korkularımdan biri de buydu...aslında bu korku tum insanlıgın ortak korkularından biri ,belki en onemlisi.Farkındalıgımı arttırma konusunda araştırma yaparak,okuyarak ,yol almaya çalışan bir insan olarak....Aslında kaybetme diye birşeyin olmadıgı ,sadece fiziki bedenin ,boyut degiştirerek ,ulvi halimize dondugunu anlamaya başlıyorum....geldigimiz yere donuş,bizleri korkutmaktan ziyade sevindirmeli diye duşunuyorum...İşin tuhaf kısmı kendi olumumden degil de ,sevdiklerimin olumunden korkuyorum...Bu da hala ego duvarını aşamadıgımın bir kanıtı....MEVLANA.....hazretleri ,olum gununu dugun gunune benzetmiş,ve herkesin sevinmesini istemişti.....sevgiliyle buluşmaya giden bir varlıga uzulmek niye ?diye sormuştu ....Dunyevi halimize o kadar bagımlıyız ki.....evimiz,eşimiz,çocugumuz,işimiz,sevdiklerimizin,bizlere geçici bir sureligine emanet edildigini.......en onemlisi kendi varlıgımızın dahi emanet oldugu.....Gunu gelince emaneti sahibine geri vermemiz gerçegini......bir turlu kabullenmek istemiyoruz.....Bir sureligine misafir oldugumuz ,dunya denilen bu gezegende ,sonsuza dek kalmayı arzu ediyoruz belki de?Oysa kaybetmekten bu kadar çok korktugumuz........kendimize........sevdiklerimize ........Ozen gosterme,saygı ,sevgi ,hurmet gosterme de ne kadar da dikkatsiz davranıyoruz.....Hangimiz,kızımıza,oglumuza ,eşimize ,annemize,babamıza ..dostlarımıza......sanki onları son kez goruyormuş gibi ,saf bir sevgiyle davranıyoruz? onları uzmemek ,anlamak,hak vermek ,varlıklarına sonsuz bir şukran duymak konusunda ne denli hassas davranıyoruz?.................
Sevdiklerimizin ne kadar farkındayız ???hangi birimiz,..........tv leri kapatıp ,guzel hafif bir muzik koyup,onlarla oyunlar oynuyoruz?içtenlikle ve buyuk bir dikkatle birbirimizi dinliyoruz?......tatlı sohbetler ediyoruz?.....onlara sarılıyoruz?.......Sevdiklerimizi........EŞ ....ÇOCUK.....ANNE .....BABA......kategorisine koymadan.........kadın ,erkek diye cins farkı gozetmeden...............Sadece,.....İNSAN .....oldugu ve ALLAHIN en şerefli varlık olarak yarattıgı ....bu çok ozel ,ruhları ,ne kadar anlamaya çalışıyoruz?....Gerçek manada sevmeden........anlamadan.........saygı duymadan......takdir ederek onurlandırmadan.......deger vermeden....... NEY E SAHİBİZ Kİ? NEYİ KAYBETMEKTEN KORKUYORUZ?.......Bu sevgili varlıklara ve kendimize ,hakikaten yardımcı olmalıyız......en samimi duygularımızla ,onların kişisel kararlarına saygı duymalıyız,hayat denilen bu çok ozel deneyimde ,onlara saygı ve sevgiyle eşlik etmeliyiz.......bize bu yolculukta sevgiyle eşlik ettikleri için onlara şukran duydugumuzu her fırsatta belirtmeliyiz......Kişisel gelişmelerine olumlu yonde katkı vermeli ve onları yollarını yurumeleri ,kendi sorumluluklarını almaları konusunda yureklendirmeliyiz.......SAF SEVGİYE NE KADAR YAKLAŞIRSAK,KORKULARIMIZDAN ARINIRIZ..........SEVGİ ,DE KAYBETME YOK ÇUNKİ.....SEVGİ ÇOGALDIKÇA .......HOŞGORU ,ANLAYIŞ, bildigimiz,bilmedigimiz pek çok olumlu duyguyla kuşatılırız.....gerçekten ,tum olumlu duygularla ,hizmet ettigimiz her ne varsa.......gunu geldigi vakit sevgi ile sonsuz yolculuguna ugurlarız.......Bu olgunluga ve tevazuya,ulaşmak umudunu daima yeşil tutup ,buyutmeye çalışmak ,en buyuk amacım......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder