Dunya evi.

Gunumuzde  kuçuk gorulen ,gereksiz bulunan ,ozgurlugu kısıtladıgı duşunulen kurum.Allaha şukrediyorum ki,bizler yaşımız geregi ,60 lı ,70 li,yılları yaşadık ve gorduk.
İnsanların mutlulugu evlerinde aradıgı yıllardı onlar...gorucu usulu yapılan evliliklere ,şimdi ki gibi ocu gozuyle bakılmaz ve hatta tavsiye edilirdi..Elbet taraflar birbirlerini gorur ,konuşup sohbet ederlerdi,belki gizli saklı bir el tutma,kuçuk kaçamak opucukler  alınır verilirdi..Adamların adam gibi ..kadınların kadın gibi oldugu yıllardı onlar..
 Kimse sorumluluk almaktan kaçınmazdı,çalışmaktan ,sevmekten  korkmazdı kimse.Verilen sozler olmek pahasına tutulur,kimse kimseye yuk sayılmazdı...Bireyci ve rekabetçi olmak ayıplanır ve kınanırdı.....orta halli bir hayat ,ufacık tek katlı evlerde sıcacık yanan sobalar,çekinmeden gece gunduz kapıları çalınan komşular,çıglık çıglıga sevinçle sokakta oynayan çocukların oldugu yıllar...Masumiyet yılları..azla yetinmenin erdem sayıldıgı mutevazi sofralar.Elde avuçta,gonulde ,ne varsa ,hesap kitap yapılmadan paylaşılan yıllar..Kız erkek arkadaşlıgı aşk yokmuydu peki?vardı tabii vardı..
Hemde oyle bir yigitçe ve centilmence yaşanırdı ki,bugunun gençligi eski turk filmlerini izleyip biraz olsun anlıyabilir belki.
Kotuluk ,kotuler yokmuydu peki?her zaman vardı negatif ,parazit insanlar...ama hemen dışlanırlar ,yalnız bırakılırlardı vicdanlarıyla başbaşa bırakılarak.
Çogu da pişman olur ,gelir ozur diler ve kardeşce bagra basılırdı ,hem de yaptıkları yuzune vurulmadan.Başka zamanlardı onlar,bizim çocukluk ve gençlik zamanlarımızdı..O guzel degerlerle buyudugumuz için çok mutluyum.Eşit olunmasa da keskin degildi zengin fakir ayrımı.Hatta zenginler dahi gosterişci degil  ,birer arabulucu ,yol gosterici ,yardımsever insanlardı.
Paradan soz etmek ayıplanırdı.
Peki mutsuzmuydu o insanlar?gorucu usulu evlilikler nasıl suruyordu bir omur boyu?antidepresanlar,yaşam koçları ,evlilik danışmanları da yoktu ustelik.
Maaşallah çok buyuk çogunluk gayet de huzurluydu..Kabullenme ,rıza gosterme,vardı...Kusur bulma,arayışa yonelme ,anlayışsızlık yoktu..(ya da çok azdı)peki neden azdık biz insanlar bugun?neden bu kadar huzursuz ve yalnızız ?neden bu kadar çok tuketiyoruz?
Bu yazıyı yazan ,kadın  ...kendine gore hatasıyla ,sevabıyla bugunlere geldi.
Hepimiz gibi...peki ne anladı hayattan derseniz?..herşeyin geçici oldugunu,duşuncelerden ,bedenden,duygudan oluşan geçici bir sureligine bu dunya evinde misafir oldugunu anladı.
Paylaşmayı ,sevmeyi,vermeyi,almayı ,saygı duymayı ,ayıplamamayı,kuçuk gormemeyi.deger vermeyi ,anladı çok şukur..Kısacık bir sureligine ,var oldugumuz bu muhteşem gezegende,İLAHİ YARADAN a şukretmeyi ,kimseyi degiştirmeden sevme geregini anladı.
Olanla yetinmeyi ogrendi,olana deger vermeyi anladı.Evladın verilmiş bir armagan oldugunu bildi ,şukran duydu.Dunya da o da kendine bir ev kurdu ...sevinçlerle ,acılarla ,yanlışlarla,dogruya yurudu.VARDIR BİR KERAMET YA HU....