Aile...

Uzaklıklarla dolu bir yaşamı şeçtigim için,bir turlu bir arada olmayı beceremedigim hatta çogu zaman bilinçli olarak uzak durdugum kavram..Şimdi bir şekilde tekrar birarada bulunuyorum ailemle.Çocukluklarını bildigim yegenlerimin kocaman adamlara,guzel birer genç kızlara donuştugunu gormek,hem mutlu ediyor beni hem de huzunlendiriyor.Kız kardeşlerimin yuzlerindeki çizgiler .erkek kardeşimin o deli fişek oglan çocugunun,olgun bir aile babası ,iyi bir koca,yaşam standartını yukseltmiş bir emek adamı haline gelmesi gerçekten çok şaşırtıcı.Yıllar sonra yeniden tıpkı dun ayrılmışcasına bagırlarına basmaları beni...kahkalarla gulmemiz,annemle tatlı tatlı dalgamızı geçmemiz,aglamalarımız,turkulerimiz, guzel ışıklı bir bulut gibi salınıyor havada,kimin evinde toplanmış isek..Hepimiz yaşlanmışız,ama uzucu bir duygu degil bu.Eski yıllara gore bayagı akıllanmışız(en son aklı başına gelen kişinin en buyuk kardeş olarak,benim oluşum ayrı bir konu )dogru duzgun denilebilecek evlerimiz ,namuslu kazançlarımız var.Ergenligin o deli bozuk sarsıcı ,kafa karıştırıcı deneyiminden geçen genç kızlarımız ,delikanlı erkek evlatlarımız var..Onlar buyuk bir merakla yıllar sonra aralarına katılan bu buyuk teyzelerini dinliyorlar.Bende aynı merakla ve tam bir dikkatle çocuklarımızı dinliyor ve onları anlamaya çalışıyorum..İyi çocuklar onlar..kendi hayat deneyimlerimden onların işine yarayacagını duşundugum bilgi kırıntıları saçıyorum onlerine.Hayatımızı oluştururken yaptıgımız seçimlerin,bizi hayat boyu baglayacagını anlatmaya çalışıyorum.Umarım dogru kelimeler seçiyorumdur,anlamalarını kolaylaştırıyorumdur.Dışarıda usul usul sessiz bir yagmur...mutfakdan gelen tarhana çorbası kokusu..annemin hala hayatta ve saglıklı oluşu..duşunceli bir biçimde evde dolanışım..ailemi oluşturan durust ,namuslu kalmaya çalışan insanların salondan gelen mırıl mırıl konuşmaları..AİLE sahibi olmanın şanslı tebessumu dudaklarımda...iyi ki varlar..iyi ki burada ailemle birlikteyim..çok gecikmiş olsada.