Ah bu korkularimiz..! Sessizliklere, yalnizliklara, tek basina film izlemeye, tek basina gulmeye, aglamaya, yazilar yazmaya, kitap okumaya, bulmaca cozmeye, calismaya, cicek yetistirmeye, cim kesmeye, cop cikartmaya dayanamayislarimiz..
Kendimizle basbasa kalmaya tahammul edemeyesimiz..!
Yasamimizin merkezine yerlestirdigimiz canim cigerim dedigimiz kocamiz, karimiz, cocugumuz hakkinda gercekten yuzde yuz dusunmeye, anlamaya, hissetmeye.. Ama nasil..? Tipki eve giren hirsizin ayak seslerini duydugun an'a benzer bir kaybetme korkusu ve dehset ile dusunmek..
Kalp atislarinin yukselmesi, atesinin yukselmesi, dusunmekten basina agrilar girmesi..
Oylesine dipten derinden dusunmek..
Bu kesif yolculugunda yepyeni yol haritalari cizmek, yepyeni cumleler kurmak, psikologa gitmek, kendine yardim etmek..
Hic kimseyi yalnizlik battaniyesi olarak ortunmemek.. Kendinle ilgili her gercegi, tum zaaflarini ve korkularini cesaretle kabul etmek..
Bu, yeni yeni tanidigin zayif, guclu, guzel, cirkin, ozentili, pinti, israfci, sirin ya da tatli cocugun uzerini, kendi emeginle ordugun SEVGI BATTANIYESI ile ortmek..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder