Bagışlamak..

Bagışlamak once TANRI ya mahsus.fakat bizde Onun eşşiz varlıgından soluk yansımalarla yaratıldıgımız için,bu ozellik bizlerde de mevcut.Olmayacak her turlu haltı işleyip ,dua ederek bagışlanmayı bekleriz.Kitabımız bize daima af dilememiz gerektigini sık sık hatırlatır.Hal boyle iken kaçımız gerçek affediciligin sıcak merhametini ve sessizligini gosterebilir?bizim aflarımız hep şartlara baglıdır!!!bundan boyle şoyle davranırsan seni affederim!!!maalesef şartlar one surmeye çok meraklıyız her konuda.Duşunmeyiz hiç...insan once kendini affetmelidir.Kendimizi affetmek hiç te sanıldıgı kadar kolay bir iş degildir.tabii bu vicdan muhasebesini guncelliyen kişiler için geçerli bir tavırdır.Bir goz atalım bakalım,buyuklu kuçuklu kaç gunahımız için once ve once yalnızca kendimizi..yurekten...kaç kez affettik?yaptıgımız iyi şeyler gibi...yaptıgımız kotu şeylerde iz bırakır ruhumuzda.Her ne yaşadıysak ...neden yaşadıgımızı? neden vazgeçtigimizi? duşunurmuyuz gerçekten?kuçuk bir çocuk gibi ,alıp karşımıza kendimizi...suçlamadan sevgiyle sorular sorarmıyız kendimize?anlamaya çalışırmıyız kendimizi?Once kendimizi affetmeyi başarır isek...geçmesini,silinmesini bekleriz yaşananların,ruhumuzdan....ruhlardan.Zaman en buyuk silgi derler..unutulmasa da hiç bir şey...hafifletir o buyuk silgi ,izleri.gerçekten kendimizi ..sonra ...başkalarını ...affetmeyi başarır isek.İşte o vakit sessizce sevgiyle kucaklarız tum hayatı..orada suçlamalar,geri donuşler olmaz artık.el sıkışır hatalarımızla...geçmişin kucagına bırakarak onları...bugune ve yarına yururuz...neşeyle ...hafiflemiş..hatta mutlu?