Gerçek ve dogru...

Duşunuyorum da acı bir gerçek olan terk edilmek ile çok erken tanışmışım.O gun ve uzun yıllar boyunca terkediliş gerçegini aşabilmek için çocuk aklımla kitaplara sıgınmışım.Neden bu kadar çok okuyorum ?diye soruyorum kendime?ustelik uzunca bir sure okuduklarım arasında seçim yapamayacak kadar cahildim.Ne bulursam okuyordum ..bu da olmıyacak yaşta olmayacak kitaplarla tanışmama neden oluyordu.Pariste son tango ...13 yaşında bir çocugun okuyacagı bir kitap degildir mesala.Agır bir cinsellik içeren ,yaşlanmakta olan bir erkek ile çok genç bir kızın aşkını anlatan psikolojik yonu agır basan bir kitapdır.(filminde Marlon brando eşsiz bir oyun sergilemiştir keza kadın oyuncu da)ya da bu kitapdan sonra Kemalettin tugcu nun acıklı hikayelerinde hungur hungur aglıyordum!!uvey ana dehşeti,evden atılan çocuk,terkedilen çocuklar,kotu davranılan yaşlılar..Hatta bir ara kendimden çok izler buldugum için iyice sardırmış ve kendime kitaplarda anlatılan çocuklar kadar acır olmuştum.Allahtan fazla dram sevmeyen bir yapıya sahipdim de acıların çocugu kuçuk Emrah gibi dolanmadım ortalarda.Sonra sonra artık iyi kitap ile kotu kitap arasındaki farkı anlamaya başladım da dogru duzgun kitaplar seçer oldum.Şimdi farkediyorum ki aslında kendi gerçegimin acısından kaçabilmek için hep kitaplara kaçmışım.Sıkıldımmı hop!!!aç bir kitap,yepyeni bir maceraya atılıver.Tabii çok okumak sinir bozucu bir bilgiçlik hali getirdi uzerime.Ergen yaşlarımda sevimsiz bir çok bilmiş kız olarak iyi birşey yaptıgımı sanıp onu da biliyom bunu da okudum !!!diye diye dolandım durdum orda burda.Hiç bir zaman kendi gerçegimin ailesiz oldugunu duşunmedim.Dogru olmayan bir şeydi başıma gelen,ama degişmez bir gerçek degildi bu.Hep içinde bulundugum durumu degiştirmek için mucadele ettim.Ha!!dogru yontemlemi?yoo degişim için her şeyi deneyerek ..deneme yanılma yontemi klasik.Kah kafamı gozumu yardım,kah yanlışlıkla dogru insanla tanıştım.(devam edecek..etmeli!!)