Ben i aşmak..

Dogdugum gunden şu yaşıma kadar bir varlıgımın oldugunun yeni farkına varmak ne demektir?ne yani kardeşim sen yedin içtin çalıştın dogurdun sevdin sevildin ,de içinde bulundugun yaşa ulaştın,gunaydın!!şimdimi bir benliginin oldugunun farkına vardın?denebilir.Evet !!derim bende evet..son derece şaşırtıcı ve sarsıcı olsa da evet..yeni farkına vardım.Ve şimdi korkuyorum ,endişeleniyorum kendi ben imden.oysa korkacak ne var degilmi?hiç farketmeden de bu dunyadan ayrılabilirdim.Fakat bunu bilmek bile henuz rahatlatmıyor beni.Daha onceki yıllar da şoyle bir duyguya sahiptim ,konuşurdum sohbet ederdim ne bileyim bi yıgın şey yapardım,ama sanki otomatige baglanmışlık duygusu vardı içimde.soyledigim şey bi turlu gerçekten ifade etmek istedigim anlamı vermezdi.ve ben bir tuhaflık oldugunu sezerdim hep,ama nedense bir turlu neden boyle oldugunu bilemez,işin içinden çıkamazdım.Aslında girişken bir insan olmama ragmen garip bir çekingenlik...Dostluga deger vermeme ragmen tek kişide saplantım...yenilige açık olmama ragmen kapalılık..garip bir durgunluk ,sessizlik,hatta yeni insanlara karşı kayıtsız bir tavır..dil ucuyla yaptıgım konuşmalar.gerçegin ne oldugunu bilmeme ragmen,hep kıyıdan koşeden etrafından dolanmalırım.Garip bir eziklik içsel bir fakirlik duygusu..anneligimin eş oluşumun gerçek anlamını kavrayamayışım.Hiç kabullenmeyecegim bir yıgın olayı kabullenişim,surekli şikayet edişim,çozum uretemeyişim?surekli bir hizmet etme duygusu?surekli iş yapmak zorunda hissetmek kendini?SONRA birgun hiç beklemedim anda ve hiç beklemedigim kişiden çok agır bir darbe.Ucurumdan aşagı yuvarlanma..panik atak nobetleri ile sarsılma...içinin hiç durmadan aglayışı...umutsuzluk korku...SONRA yavaş yavaş başka bir şeylerin farkına varma..VARLIGINLA İÇİNDEKİ BEN İLE KARŞILAŞMA..