Sevmek...

İnsan neden sevdigini duşunmez pek.Gunluk hayatın içindeki koşuşturmadan fırsat bulamaz duşunmeye bu guzel duyguyu.O ilk gunlerin parlak ışıgı altında pek de gerek duymaz bunu duşunmeye.Herşey yolunda gibidir çunki..seversin sevilirsin ,gençlik vardır,para vardır,doygun insan açlık gunlerini hatırlarmı hiç?zamanla renkler solar.O parlak ışık puslanır.Aynalardaki yuzun çok ta tanıdık degildir artık.İçinin alevleri yatışmış,yerini solgun sıcak kullere bırakmıştır.Zaman degiştirmiştir herşeyi hiç farkında olmadan sen.Yine de avunacak birşeyler vardır ellerinde.Guzel akıllı çocukların vardır,guzel bahçeli bir evin..ellerinle yetiştirdigin kaktusler,sardunyalar..Yuruyuşler vardır .hala birlikte birşeyle gulunur..Zamana yenik duşmuş gıdı ya  da aldıgın fazla kilolarla dalga geçilir.Çok ustunde durulacak şeyler olarak gorulmez bunlar.ZAMAN..eskitir herkesi çunki.Ama her turlu avunmaların dışında bir şey vardır ki...artık kucaklaşmalar eski sıcaklıgından çok uzaktır.içini acıtır bu duygu.Sabahları uyandıgında bir damla gozyaşı vardır goz pınarlarında ve içinde bir keder..Yine de sevdigini farkedersin onu.sıkılmadıgını ondan,bunca yıl sonra.ama sana yeten...Ona yetmez bazan.ve kayıverir ellerinden tum çabana ragmen bir şeyler ,birileri,OLMEK DAHA KOLAYDIR.sonsuz bir çaresizlikdir olum.oysa ayrılık olumun kardeşidir..Sevilmeyen soguk ve acımasız bir kardeştir ..adı bile kotudur.Onun için ayrılık ve yalnızlık paylaşılmaz.Paylaşılacak bir şeyler kaldıysa eger ..hala..ragmen...AYRILIK OLMAZ.